Rozdział 22

... z Harry'm. Stali pomiędzy drzewami i czule się obejmowali. Sparaliżowało mnie na ten widok. Poczułam jak przechodzą mnie dziwne dreszcze, a moje gałki oczne nadal wlepiały się w tych dwojga. Moją pierwszą myślą było To dobrze. Ona go nie kocha. To jednak nie miłość, jednak zaraz mi to przeszło i wpadłam w dziwną furię, złość. Szybko wstałam z miejsca i zaczęłam zmierzać w ich stronę. Niemal się nie przewróciłam w tych moim wysokich obcasach, bo praktycznie do nich biegłam.
-Ty pierdolona zdziro. -syknęłam, uderzając blondynkę torebką w głowę.
 Dziewczyna prawie się przewróciła, odskakując na bok.
-Ty fałszywa flądro. -mówiłam, podchodząc znów do niej.
 Jeszcze raz uderzyłam ją mocno torebką, lecz tym razem w plecy. Dziewczyna była kompletnie zdezorientowana i nie wiedziała za bardzo co zrobić. Patrzyła jedynie na mnie spod swoich długich rzęs i zaczynała, jak mi się wydaje, rozpoznawać mnie, bo na jej twarzy zagościł złośliwy uśmiech.
 Blondynka wygładziła sobie grzecznie sukienkę i okrutnym uśmiechem na ustach stała znów całkiem wyprostowana. Czekała. Czekała na mój kolejny ruch. W jej oczach jednak nie dostrzegłam ani cienia strachu. Ale ja też się nie bałam i byłam gotowa znów ją uderzyć, tylko, że tym razem porządnie.
 Zaczęłam iść w jej stronę szybkim krokiem, czułam w sobie z każdą chwilą coraz to bardziej, narastającą we mnie złość. Zamachnęłam się porządnie, zgniatając dłoń w pięść i wycelowałam rękę w twarz dziewczyny. I trafiłam bardzo dobrze trafiłam. Nawet poczułam dość duży ból w knykciach. Jednak nie wszystko poszło tak gładko, jak powinno. Bo niewiele minęło, gdy dziewczyna złapała za moje włosy i szarpiąc je, powaliła mnie na ziemię.
 -Zabiję cię! -wysyczałam przez zęby, będąc już w poważnej furii.
 Szybko podniosłam się z ziemi i złapałam za nogę blondynki, powalając ją i samą siebie na ziemię. Czułam ból gdzieś w brzuchu, ból mojej prawej ręki, policzka, głowy, nogi. Praktycznie wszystkiego. I nawet nie panując nad moimi ruchami, czułam jak moje ręce ciągle są w ruchu. Czułam jak uderzam ją po twarzy, gdy to ona leżała, a ja miałam górę, a później czułam jak moje nogi próbują kopać ją ze mnie, a ręce robią wszystko co tylko mogą. I w sumie nawet nie wiem co dokładnie się działo. Nie pamiętam szczegółów. Widziałam krew, ale nie przejmowałam się nią. W sumie rozmazywała mi się zaraz z potem moim i jej. Więc trudno było w ogóle zauważyć, kogo była ta krew i czy w ogóle była.
 Właśnie na niej siedziałam i czułam już coraz to większą przewagę, z mojej strony. Wygrywałam i byłam pewna, że uda mi się ją pokonać. Teraz byłam pewna, z każdym moim uderzeniem coraz to bardziej. Moje ręce same dotykały jej twarzy, praktycznie bez żadnej mojej zgody. Ale gdyby jej potrzebowały, krzyknęłabym  Tak! Możecie ją bić! Bardzo mocno bić! Bić ile wlezie! Lecz nagle poczułam, jak ktoś mnie podnosi, a twarz dziewczyny zaczynała się ode mnie coraz to bardziej oddalać. Piszczałam, krzyczałam próbując się wyrwać osobie, która mnie trzymała. Jednak nie miałam już na tyle sił. Już je wszystkie wykorzystałam.
 Minęła chwila, gdy postawiono mnie znów na miejsce i pozwolono w końcu chodzić o własnych siłach. I gdy otrzepałam lekko ręką lewą stronę mojej spódniczki, podniosłam głowę w górę i ujrzałam osobę, która mnie "porwała". Przede mną stał Louis. Jak mogłam się nie domyśleć, że to on? Przecież ten zapach, mięśnie, chód... Widziałam jak się mi dokładnie przygląda. Próbowałam wyczytać coś z jego twarzy, cokolwiek, co świadczyło by o tym co czuje. Ale nic. Nie dało się wyczytać kompletnie nic.
 -Louis... -zaczęłam, kręcąc potwierdzająco głową.
 -Nieźle narozrabiałaś, Mo. -powiedział chłopak, nadzwyczaj ciepłym głosem. -Chodź, przejedziemy się gdzieś, dobrze? Porozmawiamy. -zaproponował, wyciągając w moją stronę swoją dużą dłoń.
 Przez chwilę wpatrywałam się w jego rękę, jak w szklaną kulę, próbując dowiedzieć się wszystkich jego zamiarów. Ale nic mi się nie ukazało. Nic dobrego ani złego. Tylko jego dłoń. Dłoń której przecież ufałam.
 -Nie. Nie ma mowy. To koniec, Louis! Słyszysz? Nic nas nie łączy! Nie mamy o czym rozmawiać! Było minęło i nic! Rozumiesz? -nawet mnie samą zadziwiły mojej słowa.
 Nie chciałam tego powiedzieć. W głębi serca tak bardzo tego nie chciałam.
 Louis dokładnie mi się przyjrzał i kiwnął twierdząco głową.
 -Do zobaczenia, Mo. -powiedział, okrążając mnie i otwierając drzwi do swojego czarnego auta.
 Widziałam jak powoli wsiada i włącza silnik. I wtedy to poczułam. Dziwne przyciąganie w jego stronę. Szybko zaczęłam biec i otworzyłam drzwi pasażera, po czym wsiadłam do środka. Spojrzałam na twarz Louis'a, na której pojawił się szeroki, szczery uśmiech.
 -W sumie, możemy porozmawiać. -wyjaśniłam, odwracając twarz w stronę szyby.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Proszę bardzo o długie i szczere komentarze ;)