Rozdział 15

Poczułam straszny ból głowy, przeszywający mnie całą. Jęknęłam z bólu, przewracając się na drugi bok. Momentalnie, światło przedostające się do pokoju, zaczęło razić mnie w oczy. Zerwałam się na równe nogi, przypominając sobie o pracy, jednak opadłam znów na łóżko,gdy ból głowy znów się odezwał. Jakie to szczęście, że pracowałam dzisiaj na popołudniu. Wczoraj nieźle zabalowałam. Powoli zaczynałam sobie przypominać wszystkie, a może prawie wszystkie wydarzenia, z poprzedniego dnia. Rozszerzyłam szeroko oczy, rozglądając się dookoła. W stu procentach to nie był mój pokój. Moja podświadomość zaczynała panikować, wymyślając sobie jakieś czarne scenariusze.
 Potrząsnęłam głową i mimo bólu wstałam z łóżka. Byłam w samej bieliźnie. No pięknie. Zamknęłam oczy i w myślach nieźle się ochrzaniłam. Przecież powinnam wiedzieć gdzie jestem. Już więcej nie będę piła żadnego alkoholu. Nigdy.
 Moja sukienka leżała na krześle, koło dużego łóżka. Dopiero teraz mogłam przyjrzeć się dokładnie pokoju, w którym się aktualnie znajdowałam. Był biały z odcieniami beżu. Zadbany, w dobrym stylu, wcale nie było bałaganu. Na środku pokoju było łóżko, stojąco pod ścianą. Na przeciwko była duża, ładna szafa. Przez chwilę przeszło mnie przez myślę, że mogłabym tak zajrzeć, dowiedziałabym się przez to w kogo pokoju jestem. Szybko odgoniłam od siebie takie myśli. Co jak co, ale nikomu nie będę grzebać w rzeczach.
 W pewnym momencie usłyszałam jakiś hałas z dołu. Momentalnie podskoczyłam, a moje serce zaczęło mocniej bić. Nie, że myślałam, że nikogo nie ma. Po prostu przestraszyła mnie myśl, że nie wiem kto tam jest. Nie wiem nawet gdzie ja jestem.
 Zamknęłam oczu i walczyłam sama ze sobą, w środku. Przecież nic mi się nie stanie. Będę musiała kiedyś przecież tam zejść. W końcu dowiem się u kogo jestem w domu, a przy tym może co się stało wczoraj. Powinnam zejść na dół. Teraz. W końcu nacisnęłam na klamkę od drzwi i lekko je uchyliłam. Poczułam zimny powiem wiatru, na swoim ciele. Uderzyłam się otwartą dłonią w czoło. Przecież nie miałam na sobie swojej sukienki i byłam tylko w bieliźnie. Wróciłam z powrotem do pokoju i włożyłam na siebie swoją sukienkę. Otworzyłam drzwi i niepewnym krokiem zaczęłam iść w stronę schodów. Dom był naprawdę duży i było tutaj masę drzwi. Gdybym ja tutaj mieszkała, na pewno bym się zgubiła. Usłyszałam znów jakiś odgłos, schodząc po schodach. Przynajmniej wiedziałam, w którą stronę mam iść.
 Zatrzymałam się na chwilę, biorąc głęboki oddech. Zrobiłam krok w przód i znalazłam się w kuchni. Tak, to zdecydowanie była kuchnia. Była ładna, bardzo duża. Dokładnie obejrzałam całą kuchnię, w końcu zatrzymując wzrok na...
-Harry? -zapytałam momentalnie.
Chłopak odwrócił się w moją stronę. Ojć, nie chciałam mówić tego na głos.
-Molly, miło że już wstałaś -uśmiechnął się do mnie. -Siadaj. Zjedzmy razem śniadanie. -powiedział, pokazując na stół, na środku kuchni.
Posłusznie zasiadłam na jednym z drewnianych krzeseł. Nadal nie mogłam uwierzyć, że jestem w domu Harry'ego. Oczywiście odetchnęłam z ulgą. Dobrze, że nie jest to jakiś nieznajomy psychopata, czy jakoś tak. Tylko... Harry mnie uratował. Wczoraj uratował mnie ten Harry. Ten, który tak mnie nienawidzi. Dlaczego? Dlaczego to zrobił?
 Harry ustawił przede mną talerz z świeżo usmażonymi naleśnikami. Sam zasiadł na przeciwko mnie i zaczął jeść.
-Nie rozumiem... -zaczęłam.
-Czego? -przerwał mi.
-No bo wczoraj.. -nie wiedziałam, jak to wytłumaczyć.
-Ach tak. No byłoby miło usłyszeć podziękowania.
-Dziękuję. -odparłam niepewnie.
-Nie ma sprawy. Pewnie zastanawiasz się co tutaj robisz, więc od razu uprzedzę twoje pytanie. Zasnęłam u mnie w aucie kiedy odwoziłem cię do domu, a nie wiedziałam gdzie mieszkasz, więc musiałem przywieźć cię tutaj. -wyjaśnił. -Jedz -dodał po chwili.
Odetchnęłam z ulgą i zaczęłam po woli jeść. Przyznam szczerze, Harry był bardzo dobrym kucharzem, chodź to wcale nie zmieniało mojego zdania o nim. Szczerze go nienawidziłam i nie miałam zamiaru tego zmieniać. Przecież tyle razy mnie obraził. Był po prostu świnią. A może się zmienił. Przecież  nie zrobił by tyle rzeczy dla kogoś kogo nienawidzi, prawda?
-Chciałbym porozmawiać z tobą o Louis'ie. Ty jako jedna masz teraz z nim kontakt. Nikt z nas nie potrafi do niego dotrzeć. Odszedł z zespołu i nie ukrywam, że to przez ciebie i właśnie dlatego chciałbym prosić cię o pomoc. -urwał na chwilę. -Chciałbym abyś namówiła go by wrócił do zespołu. Widziałem jak na ciebie patrzy, jak cię broni. Chyba się w tobie zakochał i nie wiem co było jego większym błędem. Miłość do ciebie czy decyzja odejścia z zespołu. -Ach, jednak ludzie się nie zmieniają.
Jeśli to była prawda. To co mówił Harry. Jeśli to przeze mnie. Dobrze wiedziałam, że tego musiał być jakiś wielki powód. Właściwie to nie miałam nic wspólnego z jego decyzją. A może miałam? Mimo wszystko czułam się winna. Winna tego wszystkiego. Powinnam zostawić go w spokoju. To był błąd, zaprzyjaźnienia się z nim. To on popełnił błąd przyjaźniąc się ze mną.
-Chciałbym abyśmy zawarli umowę. -zaczął poważnie.
Spojrzałam na niego pytająco.
-Chciałbym abyś zrobiła trzy rzeczy.
-Jakie? -zapytałam lekceważąco.
Jakim prawem mam niby robić cokolwiek dla niego?
-Masz rozkochać w sobie Louis'a, namówić go powrotu do zespołu i rtak po prostu odejść z jego życia. Rozumiesz? -spojrzał na mnie poważnie.
Czy on sobie ze mnie żartuje?
-Mam rozkochać w sobie Louis'a? A to niby po co? -zapytałam kpiąco.
-Po to, że gdy od niego odejdziesz. On dowie się jaka naprawdę jesteś i nie będzie chciał cię już znać. Masz na to siedem dni. Tylko tyle. Jeśli ci się nie uda zrobić tego w takim czasie, Louis dowie się. Dowie się o tym, jak naprawdę poznałaś Tom'a. Tą prawdziwą historię. -wyjaśnił.
-Jaką prawdziwą historię? -zapytałam, drżącym głosem.
-Andigawen. Mówi ci to coś? -zapytał, śmiejąc się.
Przełknęłam głośno ślinę.
-Więc, rozumiem, że w to wchodzisz? -zapytał, wyraźnie wyglądając na zniecierpliwionego.
Kiwnęłam głową potwierdzająco. Nie miałam innego wyjścia, jak się tylko zgodzić.
------------------------------------------------------------------------------------------------
Tak, wiem rozdział krótki. Mogę wam jednak obiecać, że kolejne rozdziały, chodź będą dodawane żadko, to będą dwa razy dłuższe.
Kocham was wszystkich bez wyjątku. Dziękuję że czytacie. :*
Coś mi się wydaje, że to opowiadanie jest strasznie pogmatwane czy jakoś tak... ;) Jednak, mam nadzieję, że teraz jakoś to się wszystko wyrówna i będzie już takie bardziej logiczne i łatwiejsze do ogarnięcia. :)
Ps. Macie już jakieś przypuszczenia co do prawdziwej historii, jak Molly poznała Tom'a? :)
Liczę na długie komentarze.
Ps. Macie jakieś pytania: ASK