Rozdział 8

Czasem wydaje ci się, że wszystkim przeszkadzasz. Jesteś niepotrzebna. Utrudniasz innym życie. Czujesz, że najlepiej byłoby gdybyś zniknęła. Pozwoliła normalnie wszystkim ludziom żyć. Ale przecież ty nic nie robisz...  po prostu żyjesz. Starasz się innym pomagać, nie przeszkadzać. Starasz się normalnie funkcjonować nie zapominając, że nie jesteś tu sama. Nagle zdajesz sobie sprawę  że właśnie w tym tkwi największy problem. Ty żyjesz. Może nie doszłabyś do tego sama, ale co jeśli ktoś ci w tym pomógł? Co jeśli ktoś powiedział ci to prosto w twarz? Co jeśli usłyszałaś, że jesteś zbędna na tym świecie? Wiesz, że nie możesz odejść, ale też nie możesz zachowywać się jakby nic się nie stało. Chcesz pomóc i szukasz rozwiązania. Chcesz by inni w końcu zobaczyli w tobie to kim naprawdę jesteś. Bo jesteś dobrym, uczciwym człowiekiem. I chcesz by inni także cię tak widzieli.

 Usiadłam na drewnianym krześle w kuchni, czekając na Louis'a. Już jakąś godzinę temu powinien być w domu. Nigdy nie było go aż tak długo. Jednak nie traciłam nadziei. Musiałam z nim porozmawiać. Dzisiaj. Nie rozumiałam, co się z nim ostatnio dzieje. Myślałam, że gdy nie ma go w domu jest na próbach, pracuje. A on tak po prostu znika na parę godzin. Prawie wcale go nie widzę. Gdzie on wtedy jest?
 Miałam w głowie tyle pytań, które zaczynały mnie już powoli męczyć. Czułam, że gdy Louis szybko nie wróci do domu, to głowa zaraz mi eksploduje z nadmiaru myśli. Zaczynałam się zastanawiać, co on robi przez ten cały czas? Jakie tajemnice może skrywać zwykły człowiek? Co może mieć do ukrycia?
 Moje przemyślenia przerwał trzask drzwi. Louis wrócił do domu. Aż podskoczyłam na krześle. Nareszcie się na niego doczekałam. Siedziałam i czekałam aż wejdzie do kuchni. Robił to zawsze gdy przychodził do domu, wstawał rano, czy gdzieś wychodził. Zdążyłam to już zauważyć.
 Chłopak wszedł do środka i spojrzał na mnie zdziwiony. Wydawało się, że kompletnie się mnie tutaj nie spodziewał. A przecież mieszkam w tym domu, więc mogłam tutaj być. Co w tym dziwnego?
 Chłopak wyglądał na zmęczonego. Czym mógł się tak zmęczyć? Przez moją głowę po raz kolejny przeszło wiele myśli. Różnych. Tych złych i tych dobrych. Chciałam jak najszybciej się wszystkiego dowiedzieć.
-Cześć piękna. Czemu nie śpisz? -zapytał brunet, wyjmują z lodówki karton z mlekiem.
-Chciałam z tobą porozmawiać. -odparłam, lekko się jąkając.
Właściwie sama nie wiedziałam, od czego miałabym zacząć. Od pytań, czy najpierw powiedzieć, że był u mnie Harry? A może nie powinnam wcale o tym wspominać?
Chłopak zasiadł koło mnie na krześle po długiej ciszy. Spojrzał na mnie pytająco. Zapewne chciał dowiedzieć się, o czym chcę z nim porozmawiać. Tylko, że ja już sama nie wiedziałam czy powinnam. Czy powinnam o cokolwiek go pytać. Przecież to jego życie.
-No, o co chodzi? -zapytał, uważnie mi się przyglądając. -Coś się stało?
Kiwnęłam przecząco głową i podniosłam wzrok do góry. Patrzyłam teraz prosto w jego oczy, w których na chwilę się zatrąciłam.
-Louis, gdzie byłeś? -zapytałam.
Już po chwili dotarło do mnie, że powinnam zadać jakieś inne pytanie. Bardziej sensowne.
 Chłopak spojrzał na mnie lekko się uśmiechając.
-W pracy. -odparł, zakładając kosmyk moich włosów za ucho.
-Kłamiesz. -odparłam a chłopak odsunął się ode mnie, patrząc na mnie dziwnie.
Lekko się go przestraszyłam. Był zły. Był bardzo zły.
-Był u mnie dzisiaj w pracy Harry. Powiedział, że ich wszystkich olewasz, że nie przychodzisz na próby. -dodałam po chwili niepewnie.
Chłopak wstał z krzesła, chodząc nerwowo po kuchni. Bawiłam się zdenerwowana swoimi palcami. Może nie powinnam mu tego wszystkiego mówić? No cóż, już za późno.
-Czego on od ciebie chciał? -zapytał zły, kładąc ręce na stole i nachylając się nade mną.
Nasze nosy niemal się stykały. Czułam jego szybki oddech na sobie. Zaczynałam się go bać. Nigdy nie widziałam go, aż tak złego. Nic nie odpowiedziałam, nadal bawiąc się swoimi palcami, które były teraz bardzo interesujące.
-Odpowiedz! Czego on od ciebie chciał?! -krzyknął chłopak, a ja podskoczyłam.
Bałam się go.
-Chciał, aby się od ciebie wyprowadziła i miał racje, powinnam. -odparłam cicho.
Nadal nie potrafiłam na niego spojrzeć. Przerażał mnie.
-Będziesz tutaj mieszkała! -krzyknął, odsuwając się ode mnie.
-Wychodzę! Nigdzie się stąd nie ruszaj!
Po chwili usłyszałam głośne trzaśnięcie drzwi. Wyszedł. Tylko gdzie? Dlaczego on się tym wszystkim tak przejął? Jestem dla niego, aż tak ważna?
 Zrozumiałam, że nie powinnam o tym z nim rozmawiać. Nie powinnam nawet z nim mieszkać. Jestem głupia, że się na to zgodziłam. Wszystko tylko popsułam. To wszystko moja wina.
 Wstałam z krzesła i nadal zdenerwowana, poszłam do swojego pokoju. Wyjęłam z szafy swoją czarną walizkę i zaczęłam pakować do niej wszystkie moje rzeczy. Postanowiłam, że zostawię go w spokoju, że dam mu w końcu spokojnie żyć. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że moje istnienie nie ma żadnego sensu. Wszystkim tylko przeszkadzam. Jestem niepotrzebna.
 Będąc już całkowicie spakowana zeszłam na dół. Na szczęście Louis'a jeszcze nie było. Powiem szczerze, że przestraszył mnie i może właśnie dlatego od niego odchodzę. Po prostu się zmienił, to już nie był Louis z One Direction, tylko zwykły chłopak. Nawet nie wiem czy kiedykolwiek był inny i nie chciałam się dowiedzieć. Po prostu już nic nie chciałam. Nie chciałam już wiedzieć, o nim nic.
 Napisałam na mu małą karteczkę, którą położyłam na stole w kuchni. Napisałam w niej, że się wyprowadziłam, żeby się nie martwił i że za wszystko mu bardzo dziękuję. To był naprawdę dobry człowiek. Gdyby był zły wcale by mi nie pomógł a to dzięki niemu wyszłam na prostą.

***

Na szczęście John pozwolił mi u niego zamieszkać, do czasu aż znajdę sobie jakieś mieszkanie. Minęło już jakieś 20 minut odkąd wyprowadziłam się od Louis'a a mój telefon był już zawalony nieodebranymi połączeniami od niego i SMS-ami. Miałam dość. Nie chciałam, aż tak bardzo namieszać.
 Siedziałam w kuchni razem z John'em i rozmawiałam o tym wszystkim. Chłopak naprawdę dobrze mnie rozumiałam. Czułam się lepiej wiedząc, że nie zostałam z tym wszystkim sama i wiedząc, że mam na kogo liczyć.
 W pewnym momencie usłyszeliśmy głośne walenie do drzwi. Przestraszałam się. Byłam pewna, że to Louis, tylko skąd on znał adres John'a?
--------------------------------------------------------------------------
Tak więc, macie krótki, beznadziejny rozdział. Bardzo przeprasza, za wszystkie błędy. Jestem po prostu zwykłym człowiekiem i nie napiszę tego wszystkiego perfekcyjnie bo mam dopiero 13 lat.
Chciałam podkreśli, że nikogo tutaj nie trzymam. Jeśli komuś nie podoba się to opowiadanie, to nie widzę, żadnego sensu w czytaniu go.
 Nie mam dzisiaj jakoś wcale humoru, więc proszę nie bądźcie na mnie źli. Po prostu staram się być szczera.